അന്നൊരു ദിവസം night shift ഉം കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു... അപ്പോഴാണു ഉറക്കത്തീന്ന് എഴുന്നേല്‍പ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി നാരായണന്റെ "missed call"... മേല്‍പ്പറഞ്ഞ ജീവി "missed call" മാത്രമേ ചെയ്യാറുള്ളൂ എന്നതുകൊണ്ടും പ്രാരാബ്ധക്കാരന്‍ ആണെന്ന് എല്ലാരോടും പറഞ്ഞു നടക്കുന്നതുകൊണ്ടും തിരിച്ചു വിളിക്കുക എന്നത്…

എന്നോ ഒരു ദിവസം ഞാനും വിനീതും പ്രസാദുകുട്ടിയും ലിന്‍സയും കൂടി  Facebook നോക്കുന്ന സമയം... എന്റെ പ്രൊഫൈലില്‍ പണ്ടത്തെ എന്റെ കോളേജ് സമയത്ത് ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു "പഴയ" പൂച്ചയുടെ ഫോട്ടോ ഉണ്ടായിരുന്നു... ഇപ്പോഴും ഉണ്ട് എന്നതാണ് എന്റെ ധാരണ... ആ പൂച്ചയുടെ…

കാലം ... അതു മാറിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും.... വര്‍ഷവസന്തങ്ങളും ശിശിര ഹേമന്തങ്ങളും വന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കും.... കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്ന ഇലകളെ നോക്കി തെക്കിനിയിലെ ജനല്‍പ്പടിയില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു ... ഒരു സമ്മാനത്തെ കുറിച്ച് .... ഓട്ടുരുളിയിലെ അരിമണികള്‍ കൊണ്ട് ഹരിശ്രീ കുറിച്ച ബാല്യകാലം ഓര്‍ത്തു…

വളരെ സംഭവബഹുലമായി "launch " ചെയ്യപ്പെട്ട ഒന്നാണു ഞങ്ങളുടെ ടീം ചാറ്റ് റൂം . തിങ്കള്‍ മുതല്‍ വെള്ളി വരെ " server issues " കൊണ്ടും ശനി, ഞായര്‍ തുടങ്ങിയ ദിവസങ്ങളില്‍ ലോകകാര്യങ്ങളും നുറുങ്ങു തമാശകളും വിവിധയിനം " smileys…

എല്ലാം വലിച്ചെറിയാനുള്ള ഒരു വേസ്റ്റ് ബാസ്കെറ്റ് ആണ് കടല്‍ എന്ന് പണ്ടാരോ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ആര്‍ത്തലയ്ക്കുന്ന കടലിനെ നോക്കിയിരുന്നാല്‍ സമയം കളയാം എന്ന് പറയുമെങ്കിലും അതിലെ തത്വം മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ.. മനസ്സിന്റെ പ്രതിബിംബമായി കടലിനെ കലാകാരന്മാര്‍ ചിത്രീകരിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നെനിക്കറിയില്ല, പക്ഷേ ഞാന്‍ എന്നും…

ഞാന്‍ ഓര്‍ക്കുകയായിരുന്നു... എന്തൊക്കെയോ എഴുതണമെന്നു കരുതി ഇവിടെ എനിക്കായി അല്‍പ്പം ഇടവും കാത്തുവെച്ചു ഞാനിരുന്നു... പക്ഷേ ഒന്നും ചെയ്യാനാവാത്ത നിസ്സഹായാവസ്ഥക്ക് ... ഒരു തരം മരിച്ച അവസ്ഥക്കുള്ള ഉത്തരം മാത്രം എന്റെ പക്കല്‍ ഇല്ലാതെ പോയി... കാലം വീണ്ടും ഉരുളുകയാണ്‌... യാത്രക്കായി…

എന്നും എന്റെ കൂടെ നിഴലായി ചലിച്ചത് എന്റെ പുസ്തകങ്ങളും തൂലികയും ആയിരുന്നു. എന്നും ഞാന്‍ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും നൊമ്പരങ്ങളും പങ്കു വെച്ചതും അവയോടായിരുന്നു...ഇന്ന് താളുകള്‍ വെബ്‌ പേജുകള്‍ക്കും തൂലിക കീ ബോര്‍ഡിനും വഴിമാറിയപ്പോള്‍ എന്നെപ്പോലെയുള്ളവര് കണ്ണീരൊഴുക്കി... പക്ഷേ കാലത്തിനൊത്ത് സഞ്ചരിക്കുക എന്നതാണല്ലോ…